Nariyan na si Santa Claus

Hwag na tayong magbolahan pa, si Santa ang tunay na bida tuwing magpapasko. Panget lang kasing pakinggan kapag sinabing “Merry Santamas” kaya hindi pwedeng gawing ganun. Sabi nga sakin nung batang nakausap ko, “Ang galing noh kuya, sakto yung birthday ni Jesus sa pasko..” oo nga no? hindi ko rin naisip yun.

At mula sa blog na ito, susubukan nating sagutin ang mga misteryo sa katauhan ng nagbibida- bidahang (epal) na karakter na nakikientra sa kaarawan ng ibang nilalang.

 

Bakit laging masaya si Santa tuwing lumilibot pag magpapasko?

Sino nga ba’ng hindi sasaya kung alam mo kung saan nakatira ang mga Naughty Girls. Nuon ko lang naisip na ansarap lumagay sa katauhan niya. Hindi mo na kailangan pang humanap ng malupet na bar kung ang totropahin mo e si Santa Claus.

 

Bakit “ho ho ho” ang tawa ni Santa?

Ang “ha ha ha” kasi ay karaniwang tawa ng mga tao so hindi na niya pwedeng gamitin yun dahil parang walang originality yung dating. Yung “he he he” naman para sa mga manyakis, pang parental guidance kung yun ang gagamitin niya. Ang “hi hi hi” naman ay para sa mga nakakasabayan niyang bumiyahe sa ere na mga mangkukulam at pwede rin’g gamitin ng mga babaeng akala mo e kinikiliti sa tinggel kaya hindi rin pwedeng gamitin yun dahil parang nakakabawas sa kamachohan ng isang lalakeng malaki ang tiyan. At ang “hu hu hu” naman ay hindi isang tawa. Subukan mo’ng tumawa na gamit yan sigurado ko’ng mako-confuse ang mga makakarinig sa’yo.

 

 

Bakit mataba si Santa?

Ikaw ba naman ang tumira sa north pole na may teribleng kakaibang lamig ng panahon sanhi ng mga yebe malamang ang sarap kumain dun kada oras. At kapag malamig, gawain ng iba ang makipag-inuman kaya sigurado ko’ng beer belly ang bundat na tiyan ni santa.

 

Bakit red ang suot na uniporme ni Santa?

Tulad ng pagsusuot ni Andres Bonifacio ng pulang pang ibaba na maging ang mga prominenteng historyador ay hindi mabigyan ng kasagutan, isa rin ito sa hiwaga ng buhay. Maaring kaya pula para mas madali siyang makita ng mga piloto sa eroplano kapag bumibiyahe sila sa himpapawid.

Paanong nagkakasya sa chimneya si Santa eh halos makitid yung daan para sa kanya?

Kung paano nagkakasyang magtago si Sylvester sa ga’palitong lapad ng puno para mahuli si Road Runner, kung paano naibabala sa kanyon si Jerry the cat at kumokorteng bilog lang ang katawan niya pagkatapos ng pagsabog, at kung pano nagkakasya si Spongebob sa loob ng inidoro ay ganun din ang maaaring kasagutan kung paanong nagkakasya si Santa. Mala cartoons ang tema ika nga.

Bakit sa chimneya napiling dumaan ni Santa? Paano yung mga bahay na walang fireplace?

Kapag sa bintana piniling dumaan ni Santa, baka mapagkamalan siyang magnanakaw o kaya akyat-bahay, kulong sya pag nagkataon. Kung sa pintuan naman, walang hassle. Hindi cool. Kaya kung sa mas mahirap na paraan, mas kakagatin ng masa. At kung walang fireplace yung bahay nyo simulan nyo ng maglagay dahil choosy si Santa sa gusto niyang pasukan.

 

Bakit mahaba yung balbas ni Santa?

Malamang walang pang-ahit. O pwede rin’g nagpaconvert siya sa pagiging muslim.

Bakit “Santa”? di ba pang babae yun?

Iyan ang malaking debate ng milenyo na hindi pa matapos tapos hanggang ngayon. Pwede rin’g Santa ang first name niya at Claus ang apelyido kaya ganun.

 

Bakit hindi na lang ipa-LBC ni Santa yung mga regalo na pamimigay niya?

Dagdag gastos pa yun. Kaya nga siya gumamit ng raindeers para tipid sa gasolina e.

Pa-like naman po nito

Maraming tao ang natutuwa sa tuwing nila-like ang kung anong pinupost nila sa iba’t-ibang social networking sites tulad ng Facebook, Twitter at Instagram. Likas na siguro sa atin ang ganito: na katuwaan o kagustuhan tayo ng mga tao sa ating paligid. At dahil dito, gagawa at gagawa tayo ng paraan para mas maraming tao pa ang magkagusto sa atin. Pero tama bang ganito ang gawin natin? Ating alamin.

Like 1: May mga kakilala ba kayong nagtatawag ng tao para i-like ang mga post nila? Yung tipong magpa-private message (PM) sa inyo para puntahan ang profile picture nila para lamang i-like ninyo? Nabiktima na ako nyan. Kayo rin ba? Haha. Kung hindi pa, siguro, kayo ang nambiktima. Haha, biro lang. Ano ba ang mapapala nila kung sobrang dami ang mag-like sa mga post nila? Ah, mayroon pala. Gaganda ang pakiramdam nila. Tataas kumpiyansa nila sa sarili. Maaaring katuwaan din talaga sila. Yun nga lang, kailangan ba talagang mamilit para gustuhin ka ng mga tao? Hindi ba dapat kusa iyon? Problema sa atin, hindi na natin nakikitang nakakahiya mali na pala ginagawa natin pero ginagawa pa rin natin.

Baka sabihin ninyo, why care? Of course, we should care. Oras natin naaabala kung may mga ganyang message para i-like ang post nila. Pangit sabihing parang desperado ang dating pero ganun na nga, hindi ba? Ang mga tao ngayon, sa dami ng ginagawa, ay parang pribilehiyo na lamang ang pagpunta sa mga social networking sites na mga iyan. Uubusin pa ba natin ang oras natin para sa kung ano lamang? Maaari sana kung parte ng proyekto sa eskwela o kaya sa trabaho pero kung para lamang sa maling paraan ng ikatataas ng tingin sa sarili, ay huwag na lamang. Kung tinatamaan ka na, mabuti yan. Kailangan kasi natin minsan ng paalala lalo na kung di na natin alam na mali na pa la ginagawa natin.

Like 2: Ang nakakalungkot, may ibang tipong na-addict na sa mga ito. Sila yung mga tipong maaaring may iba dapat na ginagawa pero dahil nga nasanay na, inuuna pa ang pagbabrowse o pagpu-post sa FB, Twitter o IG. Hoy, mag-aral o magtrabaho kayo! Haha.

Ang mga social networking sites ay hindi talaga para sa lahat. Maraming tao ang sensitibo sa mga ipinuposte ng iba habang ang iba naman ay insensitibo sa mga ipinuposte nila. Ang una ay yung tipong madaling maimpluwensiyahan ng mga nakikita at nababasa nila. Minsan, sila rin yung masyadong emosyonal, na tipong inaakala nilang sila ang pinatatamaan ng mga status update, tweet o IG post ng malalapit nilang kaibigan o kakilala. Siguro dapat ipaalala sa kanilang hindi umiikot ang mundo sa kanila at hindi lahat ng sinasabi ng iba ay tungkol sa kanila. Ilan pa siguro sa nabibilang sa pangkat na ito ay yung mga tipong madaling mainggit sa ibang tao, lalo na sa mga kakilala nila mula pa pagkabata. Mabuti sana kung gamitin nila ito para pagbutihin ang sarili pero minsan ay hindi. Yung ikalawang grupo, yung mga insensitibo, sila yung mga nabubuhay sa mga katagang, “It’s my life.” Wala silang pakialam kung may mga masasagasaan sila sa mga ipupost nila. Sila tuloy yung mga nabibiktima ng hide o unfriend button ng mga mabilis mainis. May mga kakilala rin akong gumagawa niyan. Haha!

Like 3: Maiging isipin na hindi naman pare-pareho ang mga tao. Nagkakaiba tayo sa uri ng pamilyang pinanggalingan, sa edukasyong ating tinanggap, sa mga kaibigan at mga kakilala, mga impluwensiya, mga binabasang libro, pahayagan o mga artikulo, mga pinapanood na palabas. Magkakaiba rin tayong mag-isip, kumilos at dumama. May tama yung sinasabi ng iba na hindi talaga maiging kinukumpara ang sarili natin sa iba dahil magkaiba ang ating mga pinanggalingan at magkaiba rin ating mga pinagdaraanan at nararanasan.

May nabasa akong isang post na nagsasabing huwag ibase sa mga like ang iyong self-worth. Tama, hindi ba? Wala sa mga ipinu-post natin kung mabuti ba tayong tao. Wala sa ipinu-post natin kung tama ba mga ginagawa natin. Wala sa mga ipinupost natin ang lahat ng katotohan ng mga nangyayari sa atin. Nagiging ugat tuloy ng inggit at inis kahit na hindi ganun ang intensyon natin, hindi ba? Minsan, lumalabas na paligsahan ang nangyayari. Imbes na i-express natin ang ating sarili sa mga social networking sites na ito e gumagawa tayo ng paraan para ma-impress ang iba. Maganda sana kung pareho nating nagagawa ang mga yun sa tuwing may bago tayong post. Pero kung hindi, ayos lang din naman. Basta wag masyadong dibdibin kung kaunti man o kahit wala pa ang mag-like ng mga iyan. Ang mahalaga, nasabi mo o naipakita mo ang gusto mong ipakita.

Huling Salita

Sa mga naghahanap lagi ng likes, sana maraming mag-like sa mga post ninyo. Gandahan ninyo para di nyo na kailangang pilitin mga tao sa pag-like ng mga ito. Wag sanang umabot sa puntong maging mababaw kayo’t tipong masisira na araw ninyo kung kaunti o walang nag-like sa mga post ninyo, ha? Paalala nga pala. Basta wag mag-hoard ng espasyo sa timeline para naman makita naming yung ibang tao, okay? Baka kasi wala nang nagla-like sa mga pinupost mo ay dahil araw-araw ka na lang nakikita. Magpa-miss ka naman.

Panimula: Pangalawang Pagkakataon

Ngayon lang ulet ako nagkaroon ng pagkakataong makalikha muli ng isang blog, natagalan bago ako makagawa ng isang blog mula sa huli kong inilikha, marahil na din sa takbo ng buhay ko magmula nang inilathala ko ang huli kong iniakda, marahil na din sa busy sa trabaho, at sa mga bagay na minsan kinakain ako ng katamaran sa pag-iisip ng mga patungkol sa kung ano-ano at walang kwentang kwento pumpasok sa isip ko. Kaya eto ngayon, gumawa ako ng isang seryosong blog patungkol sa 2nd chance…..

 

Everyone deserves a second chance.

 
Siguro narinig mo na ang mga salitang ito, kahit sa tv man o sa kaibigan mong magaling magpayo pero wala namang love life. Ang tanong, totoo ba ito at dapat paniwalaan? Ilang beses ko na rin naitanong sa sarili ko yan, at heto ang sagot ko.

Sa isang maikling sagot, oo. Kahit na nalilito ka o nagdadalawang isip, sige na, bigyan mo na sya ng 2nd chance. Kagaya lang yan ng paniniwala na “kapag nagmamahal ka ng dalawang tao, piliin mo yung pangalawa, kasi kung mahal mo talaga at kuntento ka sa una, hindi ka magmamahal ng isa pa.” Dito naman, “Kung hindi mo alam kung bibigyan mo pa sya ng 2nd chance o hindi, bigyan mo, kasi ang totoo nyan ay gusto mo pa talaga syang bigyan ng 2nd chance, natatakot ka lang na sayangin nya yun at saktan ka nya ulit.” Ano may sense ba? Isipin mo, ganun naman talaga diba? Eh Ayoko Nga Masaktan Ulit…

Siguro iniisip mo, “eh pano kung di pa rin sya magbago? Pano kung sayangin lang nya yung 2nd chance na ibibigay ko at saktan nya ulit ako?” Tama, pwede ngang mangyari ‘yun. Pwedeng pinapaasa ka lang nya at wala naman talaga syang balak na ayusin ang buhay nya dahil sa 2nd chance na ibibigay mo. Pero kaya nga tinawag na chance, diba? Ang dapat mo lang isipin ay hindi lang ito chance para sa kanya, kundi chance din para sa iyo. Sa pagbibigay mo sa kanya ng chance, binibigyan mo din ang sarili mo ng chance na magawa ang isa sa dalawang bagay na ito:

Matanggap mo kung ano man ang hindi mo matanggap sa kanya. Kadalasan kaya sya humihingi ng 2nd chance ay dahil may bagay syang hindi magawa o hindi maibigay sayo. O kaya naman ay may nagagawa o ginagawa syang bagay na nakakasakit sayo. Kahit hindi nya pa rin ito maibigay o mabago, pwedeng matanggap mo sa sarili mo na ganun na talaga sya, at hindi na nya kailangan pa ng 2nd chance para magbago. Pwedeng ikaw ang magbago ng pananaw, at matanggap mo kung ano man ang mga pagkukulang nya.

Magising ka sa realidad na hindi na talaga masosolusyonan ng “chance” ang kung ano man ang problema nyo. Pag nangyari sayo ‘to, hindi mo na itatanong sa sarili mo kung dapat bang bigyan mo sya ng chance (3rd man o 4th o kung pang-ilan man yun), dahil alam mo nang hindi mo na sya kayang bigyan pa nito.

Kelan Dapat Hindi Magbigay Ng Chance?

Sa totoo lang, wala akong maisip na dahilan para hindi magbigay ng 2nd chance. Ang naiisip  ko lang ay para sa 3rd chance pataas, at ito ay kapag nagawa mo na ang letter B na sinabi ko sa taas. In other words, napagod ka na sa kabibigay ng chance at napagtanto mo na mapapagod lang kayo at masasaktan ng paulit-ulit kahit na ilang beses nyo pa subukan. Hindi lang yun, ikaw mismo ay pagod na, ngayon na. Tandaan, hindi ko sinasabing sumuko agad kayo. Ang gusto ko nga e laban lang ng laban hangga’t kaya pa. Try lang ng try hanggang sa makuha nyo ang tamang timpla ng samahan nyo. Pero pag dumating ka na sa point na ubos na ang lakas mo at sigurado ka na na nagpapantasya ka na lang na maaayos nyo pa ang problema nyo, aba’y tama na.

Pero pag dating sa 2nd chance, naniniwala ako na at least a 2nd chance is deserved by everybody. Kahit gaano pa kasama yung taong yun, at kahit gaano kagrabe at kasakit yung ginawa nya sayo, naniniwala ako na kayang magbago ng isang tao. Isipin mo na lang kung ikaw yung taong humihingi ng chance. Isipin mo na masama kang tao nung una, at sobrang nasaktan mo yung taong hinihingan mo ng chance. Tapos isang araw nagising ka, at narealize mo lahat ng pagkakamali mo, at nangako sa sarili mo na magbabago ka na. Pero wala na, ayaw na nya, napuno na sya sayo. Lumapit ka ngayon sa kanya, humihingi ng isa pang pagkakataon, para itama ang mga mali, buuin ang mga sira at punan ang mga pagkukulang. Alam mo sa sarili mo na gagawin mo ang lahat. Kahit anong mangyari ay magtatagumpay ka sa pagbabagong ito. Pero ayaw na nya, at hindi ka nya binigyan ng isa pang pagkakataon. Habang buhay kang magsisisi at manghihinayang sa isang bagay na nawala sayo nang wala kang nagawa. Hindi mo nasubukang patunayan sa kanya at sa sarili mo na kaya mong magbago. Masakit diba? Ayaw mong mangyari yun sayo, at sana ayaw mo rin mangyari yun sa iba. Kaya nga dapat natin magbigay ng chance.

Huling Salita

Aray. Mahirap masaktan. Mahirap din umasa. Pero mas mahirap mabuhay sa pagsisisi at pagtataka. Kung may humihingi sayo ng 2nd chance, at hindi mo binigyan, makakatulog ka ba ng mahimbing sa gabi? Hindi ka ba magtataka kung ano kaya ang nangyari kung nagbigay ka ng chance? Pano kaya kung nagbago sya talaga at naging happy ever after na kayo? At sa huli, kahit na sayangin nya ang chance na ibibigay mo, at least masasabi mo sa sarili mo na “I gave him/her a chance.”

Sinasabi ko ito bilang isang taong makailang beses na humingi ng 2nd chance sa iba’t ibang tao, ang nahingan na rin ng 2nd chance. Alam ko ang pakiramdam ng hindi mapagbigyan at ang manghinayang sa hindi pagbibigay ng 2nd chance. Nagpapasalamat ako sa lahat ng nagbigay sakin ng 2nd chance, at nagtiwalang muli ka kabila ng mga bagay na ginawa ko. At dahil dun, ipinangako ko na rin sa sarili ko na magbibigay ng 2nd chance sa kung sino man ang manghingi nito. Pero tandaan, 2nd chance lang ang usapan dito. Sa 3rd at mga kasunod, kayo nang bahala dun. Haha.

So yun lang. Sa madaling salita: Oo, bigyan mo pa sya ng 2nd chance kung humihingi sya. Bigyan mo sya dahil nagtatanong ka pa imbis na tapusin na ang lahat. Bigyan mo sya para mabigyan mo din ang sarili mo. Bigyan mo sya para mapanatag ang loob mo. Bigyan mo sya dahil lahat tayo ay nagkakamali, pero lahat din ay pwedeng magbago.

Isang Malalim na Pananaliksik sa Larong “Ten Twenty”

ten. twenti. terti. porti. pipti. chuk-chuk-chuk. wan handred.

Sa paglalaro ko ng TEKS, Jolen at Pogs sa kalsada, hinding hindi mawawala ang mga babaeng nakaharang sa daan na naglalaro ng ten-twenty.

Ano ba ang larong ten-twenty?

Ito ay isang uri ng larong pangkalye na ginagamitan ng chinese garter o ng gomang pinagdugtong-dugtong. Itatali sa paa ng dalawang kalahok para makabuo ng dalawang tuwid na linya na siya namang tatalunin ng unang manlalaro.

Saan po bang bansa nagmula ang larong ito?

Ayon sa mga manunulat ng kasaysayan, ito ay nagmula sa bansang Pilipinas. Sa atin mismo. Nanggaling marahil ito sa sayaw na tinikling.

Bakit po ito tinawag na ten-twenty?

Aba, malay ko. Tanong mo na lang kay Soriano kung gusto ko talagang malaman.

Paano po ba ito laruin?

Ito ay nilalaro ng tatlong katao pataas kung saan ang dalawang taya ay siyang magsusuot ng chinese garter na siya namang tatalunan ng unang kalahok.

Ito ay laro ng konsentrasyon, determinasyon at pagpupursigi. Ang manlalaro ay bibilang ng 10 sa una nitong talon. Pagkalipat sa talon sa kabila, ito ay bibilang ng 20. Papalit-palit hanggang makarating ng bilang 40. Pagdating sa bilang 50, ang dalawang paa ay dapat nasa labas ng garter. Ang susunod naman ay lulundag ito paitaas para maipasok sa loob ng garter ang dalawang paa. Ito ay bilang 60. Ang bilang 70-80-90 ay nirerepresenta ng pagkiskis ng dalawang talampakan paabante at paatras sa lapag ng kalsada. Kapag dumating ang bilang 100, tatalon ang kalahok at kailangan nilang apakan ang dalawang linya ng garter upang matapos ang laro.

May mga lebel po ba ang larong ito?

Meron. Una, ang garter ay nasa mababang parte ng paa. Sunod ay sa tuhod, hita, bewang pataas sa dibdib at leeg. Kapag natapos nila ang buong lebel sa katawan pataas, papasok na dito ang larong tinikling.

Paano po nilalaro ang tinikling?

Ito ay ang lebel ng laro kung saan ang garter ay nakasuot lamang sa iisang paa ng bawat kalaro.

Sino po ba ang karaniwang naglalaro nito?

Ito ay halos nilalaro ng lahat ng babaeng kalye, mga beking bata at mga napipilitang lalaki dahil kulang ang isang grupo ng miyembro.

Mga Terminolohiyang ginagamit sa laro:

1. Mother – siya ang tumatayong lider ng bawat grupong naglalaban.
2. Baby – siya naman ang pinakamahinang manlalaro ng grupo.
3. No Labas Ngipin – isang batas kung saan kailangan mong umiwas na mapakita ang iyong ngipin habang tumatalon. (weird ng rule na ito at until now, hindi ko pa rin alam ang sense kung bakit may ganito.)
4. Magic – ito ay ginagawa sa pamamagitan ng pagbebend ng garter kung saan papasok ang manlalaro sa gitna at magsisimula sa bilang na 90 at kailangan na lang matapos sa pamamagitan ng pagtalon.
5. No Passing -Ito ay ispesyal na batas kung saan pinipigilan ang pagligtas ng Mother sa mga titirang kalahok.

Nilalaro pa rin ba ito hanggang ngayon?

Dahil sa naglabasang bagong gadgets, halos hindi na ito nilalaro ng mga kabataang babae at beki ngayon, ang nilalaro na lang nila ay Tetris at COC.

Anong matututunan namin sa blog na ito?

Sa blog na ito ay marahil bumalik ang kabataan niyo kung saan nasa pila kayo nung elementary days ninyo. Habang naghihintay ng pagdating ng guro upang kayo ay papasukin sa loob ng classroom. Dito niyo natutunan ang TEAMWORK. Ang pagtitiwala. Ang paglaban.

Tulad sa buhay, may goal tayong magsucceed sa lahat ng aspects. May mga tutulong sa atin sa pagkamit nito ngunit tulad ng laro, marami tayong pagdadaanan. Mga pahirap na pahirap na challenges. Mga taong nais tayong magkamali. Pero all we need to do is to play and not to surrender. Parang try and try until we DED pero maDED man tayo, may second chance pa rin ang buhay. Natututo tayong maghintay, magplano at lumaban.

Ang buhay ay parang ten-twenty. Ang main purpose ay ang magsaya.

Isang Malalim na Pananaliksik sa “Kisses”

Noong grade school nag-alaga ka ba nito?.

Ano ba ang kisses?

Ito ay mga mumunting butil na gawa sa isang malinaw  na rubber na may iba’t ibang kulay. Ito ay hugis bilo-haba (tulad ng makikita niyo sa larawan) na may kaunting diin sa gitna. Isa sa mga natatangi nitong katangian ay ang pagiging mabango.

Paano ba ito inaalagaan?

Ito ay kadalasang inilalagay sa kahon ng posporong may bulak sa loob. Ang iba naman ay binabalot sa panyong may pulbos.

Nanganganak ba ito?

Maraming hakahaka ang umikot na ang kisses nga ay nanganganak. Malalaman mong buntis ang isang kisses kapag ito ay may umbok sa gitna.

Paano ba ito paaanakin?

Marami ang nagsabi na, upang mapaanak mo ang isang kisses, kailangan mo itong ilagay sa isang pantay na lugar, bubuhusan ito ng alcohol at papagulungan ng katawan ng lapis.

May mga naitala na bang kaso ng panganganak ng kisses?

Sa ilang taon ko nang nabubuhay sa mundo, wala pa akong naririnig o nakikitang kisses na nanganak.

Bakit hindi “kiss” ang singular ng “kisses”? Bakit “kisses” pa rin ang tawag dito kahit isa lamang ang pinatutunguan nito?

Aba malay ko. Baka siguro hindi pa alam ng mga nag-aalaga ng mga kisses ang singular/plural.

Ano ang mga aral na makukuha namin sa blog na ito?

Una, malalaman niyo na hindi talaga nanganganak ang mga kisses pero nagdadala ito sa atin ng aral kung paano mag-alaga ng mga bagay o taong pinapahalagahan natin. Dito natin unang natutunan ang pagpapahalaga, pag-aalaga at pagiging masaya sa mga simpleng bagay.

Tulad ng kisses, ang buhay natin ay makulay, mabango, Siguro kailangan lang nating alagaan at mahalin ang ating buhay para mahalin rin tayo nito pabalik. Minsan may mga bagay tayo pinaniniwalaan na hindi pala totoo, pero anong mawawala kung maniniwala diba? Malay mo, magkatotoo ito at masasabi mong nanganganak nga ang kisses.

Ang sarap maging bata. Walang limitasyong pumipigil sa atin para maging masaya. Laging nakangiti. Laging nakatawa. Walang problema. Ang tanging problema lang ay kapag nalaman ng nanay mo na yung baon mo ay pinambili mo lang ng mga kisses sa tapat ng eskwelahang pinapasukan mo.

Isang Malalim na Pananaliksik sa Larong “Teks”

Gaano kasaya ang childhood mo nuon??

 

I-sa, Da-la-wa,Tat-lo, Cha! Isang laro. Dalawang pato. Tatlong teks na ititira mo.

Naalala ko pa noong maliit pa ako, madalas akong nasa kalsada para makipaglaban ng teks. Kahit mag-amoy araw na ako, wala pa ring ayawan. Matira matibay. Sa milyong beses ko nang naglalaro nito, masasabi kong swerte ako sa laban na ito. Lagi kasi akong nananalo.

Ano ba ang teks?

Teks o kadalasang tinatawag na post card ay isang manipis na karton na parihaba ang sukat. Dito ay may nakaimprentang larawan ng mga karakter ng mga sikat na palabas noon sa telebisyon tulad ng Ghost Fighter, Blue Blink, Doraemon, Mojako, Magic Knight Rayearth at Sailormoon.

Ang kaunaunahang uri ng teks ay may disenyong mala-komiks. (tulad ng makikita niyo sa larawan)

Paano ba ito nilalaro?

Ito ay nilalaro ng dalawang tao (minsan ay tatlo o apat). Ang bawat kalahok ay may kanyakanyang pamato (isang panlabang teks). Kapag dalawa lang ang maglalaban, sila ay maglalagay ng pamanggulo/panggulo/pananggulo, ito ay magsisilbing tagabalanse ng laro. Ititira ang bawat kalahok ang kanikanilang pamato. Ito ay isang odd-even game. Kapag nakaharap ang pamato ni Kalahok 1, at nakataob ang parehong teks kalaban at ang pamanggulo, ang kalahok 1 ang titira.

Mga terminolohiya:

1. Cha – kapag ang teks ay nakaharap. (ang harap ng teks ay iba’t iba ang disenyo.)
2. Chub – kapag ang teks naman ay nakataob. (ang likod ng teks ay parepareho, kadalasan ang nakalagay dito ay ang pamagat ng programang pinagkuhaan ng disenyo ng teks)

 

Paano manalo sa larong ito?

Mananalo ka sa larong ito kapag ang iyong pamato ay naging minorya sa lahat ng mga teks na tinira mo.

Halimbawa:

Ang pato ni Kalahok 1 ay naka-CHA. Ang pamanggulo ay naka-CHUB. At ang pato ng Kalahok 2 ay naka-CHUB. Si Kalahok 1 ang panalo.

K1 – CHA.

K2 – CHUB.

P- CHUB.

Maari ring naka-CHA ang pamanggulo at ang pamato kalaban, at ikaw ay naka-CHUB, ikaw ang panalo.

Paano ba tumaya dito? Paano magbilang ng mga taya?

Maraming uri ng pagtaya:

1. Ang halaga ng iyong taya sa tig-iisang bilang. Halimbawa: Sampu Tig-iisa.
2. Ang halaga ng iyong taya sa tigagalawang bilang Halimbawa: Sampu Tigagalawa. (Ito ay nagkakahalagang dalampu)
3. Bet na lahat lahat. Sinasagot ng kalaban mo ang buong teks na hawak mo.
4. Bet na lahat lahat pati pato’t pamanggulo. Ang lahat ng teks mo kasama ang pato at pamanggulo (kapag sa iyo ang pamanggulo)
5. Sado na. Kapag tumaya siya ng kalahati at nanalo ka, ang susunod niyang taya ay ang isa pang kalahati. Kapag nanalo ka, sayo na lahat, kapag talo ka, quits na!
6. Dangkalan. Ito ay ang pagtaya ng teks na nakaayon sa dangkal ng kamay. Binibilang ito o binabayaran ito sa paraan ng tumpukan.
7. Kase Kase na. Pagsasamahin na ang iyong teks at ng teks ng kalaban mo para sa iisang tira lamang. Kadalasan itong nangyayari kapag gabi na o tinatawag na kayo ng nanay niyo para kumain.

Paano po ang bilang sa tigagalawa at may isa pang sumobra?

Ang tawag dito ay Cha.

Iba pang uri ng pagbibilang.

1. I-sa, dala-wa, tat-lo cha. (7 teks)
2. Isam-babae-K______-kagabi-paglabas-buntis! (12 teks)
3. Isa-mudawa-mutarutaru-pa-semplang (10 teks)

 

 

Iba pang terminolohiya:

1. King Kak – kapag ang teks mo ay nakaslant sa pataas na bagay.
2. Pektus – isang uri ng pandaraya kung saan, itinitiklop ang iyong pamato at hinahayaang nakatuwid ang iba pang teks.
3. Apir – ito ay kadalasang nilalaro ng mga batang hindi pa marunong tumira ng teks.
4. Hinangin – kapag ang kalaban mo ay desperado na. Sasabihin niya yan para ulit.

Pwede ba itong laruin ng apat na tao?

Oo. Pwedeng labo labo o kaya naman ay kampihan.

Kapag marami ka nang teks, saan mo ito ilalagay?

Sa bulsa o kaya sa damit mong maluwag.

Anong dapat mong gawin kapag nanalo ka na?

Maaari kang mamigay ng balato o kaya naman ay magpaagaw. Pero kung ako sa inyo, ito ang gagawin ko:

Tumakbo ka!

Ano ba ang matututunan namin sa blog na ito?
Matututunan niyong maging madiskarte sa buhay. Na ang buhay ay isang pagtira ng teks na hindi mo alam ang kalalabasan, hindi mo alam kung papanig sayo ang ihip ng hangin. Maaari kang mandaya at gawin ang PEKTUS pero tandaan na ang mga bagay na nakakamit mo na galing sa hindi tamang paraan ay hindi magtatagal. Matuto sana tayong lumaban ng tama. Kapag nanalo ka, mamigay ka. Pero minsan, kailangan mong tumakbo muna para maiayos ang mga teks na ipamimigay mo. Pero ang pinaka-epic sa lahat ng dapat mong matutunan ay ang itago ang mga teks, kundi sasabihin ng nanay mo na “gusto mo ilaga na natin yan!”.

Balik Tanaw: Dirty Ice Cream (Isa sa pinaka-paboritong pagkaing kalye)

Image Source: Ang Mamang Sorbetero sa Manila Bay

Maraming klase ng street foods o mga pagkaing kadalasang inilalako sa kalye. Fishballs, kikiam, proven, kwek-kwek, tokneneng, adidas, betamax, ice candy, ice scrambles, snowbol, manggang hilaw, singkamas na may alamang at iba pa. Ilan lamang iyan sa mga halimbawa. Pero isa na siguro sa pinaka-popular ang dirty ice cream. Sigurado ako, kahit sino ang tanungin mo ay nakakain na ng ice cream na inilalako sa kalye.

Ano nga ba ang pagkakaiba ng dirty ice cream sa normal na ice cream? Bukod sa may kalakip na alikabok ng lansangan at mapagpala at pinagpapawisang kamay ni Manong Sorbetero, mabibili mo ang dirty ice cream sa mura at kayang-kayang halaga. Naaalala ko noon, sa halagang tatlong piso ay meron ka nang dirty ice cream na nakalagay sa isang maliit na apa. Pinagbabawalan pa kaming kainin ‘yung dulo ng apa dahil marumi daw ‘yun (may kulangot daw umano) at hinawakan kasi ni Manong. Meron ding dirty ice cream na nakalagay sa isang plastic cup (na kadalasan ay kulay berde o dilaw) at may kasama pang wooden scoop kaya kung ikaw ang tipo nung kumakain na ninanamnam pati ang pangsubo ay malalasahan mo talaga ang kahoy na ito. At meron ding dirty ice cream na sa malaking apa naman nakalagay at nagkakahalaga lamang ng limang piso. Oo, five pesos lang ang pinakamahal na dirty ice cream noon. Halos magkapareho lang ng minimum fare noon. Isipin mo, sa halagang sampung piso pala eh makakabyahe ka na, makakapagmeryenda ka pa ng ice cream. ‘Yun nga lang, wala nang uwian kasi wala ka nang pamasahe pauwi. Atsaka hindi ka naman siguro babyahe para lang kumain ng dirty ice cream.

Anu-ano ang kadalasang flavors ng sorbetes? Normal na sa mga ito ang flavors na tulad ng cheese, ube, at syempre, ang kakaibang sipa ng chocolate, Chok-Nut style. Napatanong ako, bakit kaya hindi sila gumawa ng dirty ice cream na tulad ng cookies and cream, coffee crumble, at iba pa? Sa tingin ko, mukhang kaya naman eh.

Naaalala ko noong bata pa ako, minsan pagkatapos ng eskwela ay diretso na kami sa labasan para bumili ng sorbetes kay manong. Nasabi kong minsan lang, kasi madalas namang dumadaan ang karo ng sorbetes ni manong sa lugar namin noon. Kapag narinig na namin ang kalembang ng karo ni Manong ay lalabas na kami para bumili ng itinitinda nyang Dirty Ice Cream.

Masarap talagang kumain ng ice cream ng 3-in-1 plus 1 at Magnum ng Selecta, Magnolia at Nestle Ice Cream Products. Pero minsan ay hahanap-hanapin ng panlasa mo ang ice cream na nabibili sa kalye, ang ice cream na may kasamang usok ng sasakyan, ice cream na may kasamang alikabok sa daan..ang ice cream na sariling atin.

Pero paano kung nalaman mong may ice cream kayo sa loob ng Ref, at matapos mong buksan, ganito yung nakita mo?

Image Source: Anong mararamdaman mo?

Image Source : Mamang Sorbetero (Featured Image)

Balik Tanaw: Ang mga Maiingay sa Klase

Sa isang classroom, laging may inaatasan ang ating pinakamamahal na guro na mamumuno ng katahimikan at kaayusan sa klase kapag s’ya ay wala. Kung hindi class officer ay ang pinakatahimik o pinakamatalino sa klase ang kanyang inuutusang maglista ng mga maiingay o Noisy at ng mga tayo ng tayo o Standing sa kanilang mga upuan. Minsan pa nga ay wais ang guro dahil kung sino man ang mapabilang sa listahan ay kinakailangan pang magbigay ng Floor Wax, Shoe Rug o magbayad ng piso na s’yang ilalagay “daw” ng titser sa class fund.

Dahil isa akong tahimik at mahiyaing bata noon, minsan na din akong naaatasan ng aming adviser na maglista sa isang pirasong papel ng mga Noisy at Standing. Laging nangunguna sa listahan ng mga maiingay ‘yung mga bully naming classmates at hindi naman mawawala sa listahan ’yung mga estudyanteng hindi mo alam kung may nunal ba sa talampakan dahil kung saan-saang lupalop ng silid aralan nakakarating. Minsan din ay nililista rin namin ang mga nagsasalita ng Tagalog sa oras ng English Class namin at as usual, may pisong multa rin ito na mapupunta sa class fund. Kaya ang ginagawa ko pag English Class na, tahimik lang ako. 🙂 (Para iwas pisong multa)

At alam n’yo ba na noong elementary days, akala ng klasmeyt ko nun na ang ibig sabihin ng “Standing” ay tahimik? May time kasi na nilista sya under “standing” ‘yung mga ibang kaklase ko nakaupo lang at nananahimik. Potek, ibig nya sigurong sabihin “outstanding” o ‘yung namumukod tangi. Ewan ko ba kung bakit. Kamot ulo na lang siguro ako nung mangyari yun. 😀

Ice candy: Malamig na meryenda sa mainit na panahon

Muli kong napansin na meron na namang masarap na pagkain na hindi ko pa pala naikukwento sa aking blog. Kaya eto, hayaan ninyong maglitanya ako tungkol sa nasa larawan. Mahaba-haba ito. Kumuha na ng inyong sariling unan sa pinakamalapit na vicinity para maging handa kung sakaling dapuan kayo ng pagkabagot.

Kung babalikan ko lahat ng alaala ko noong bata, isa siguro ang pagkain ng ice candy sa ibabaw ng tirik na araw ang pinaka-mamimiss ko. Isang pagkaing swak sa tag-init at solb sa bulsa, ang ice candy ay isang timpladong juice o kahit anong beverage na pinatitigas sa freezer at karaniwang inilalagay sa isang payat at transparent na plastik na tulad ng pinaglalagyan ng nabibiling tigpipisong asukal sa tindahan ngunit mas mataba pa dito. Maraming naglalako nito dati sa mga naglalakad na ale sa lansangan pero dahil napakadaling gawin ay maaari ka rin mismong maglako nito. Sinubukan naming magtinda noon ng ice candy sa tapat ng bahay namin. Noong bata pa ako, naglalaro sa piso hanggang dalawang piso ang isang piraso ng ice candy. Dahil hindi na ako nakakabili ng inilalakong ice candy, ewan ko kung ganoon pa rin ang presyo nito ngayon.

Tulad ng ibang pagkain, meron ding iba’t-ibang flavors ang ice candy. Karaniwan na ang chocolate/cocoa flavor (Milo), melon flavor, avocado flavor, buko flavor (na naaalala kong mukha daw sipon ‘yung strands ng buko sabi mga bata nuon), monggo flavor, orange flavor (Tang/Eight O’Clock o kahit na anong orange juice), pineapple flavor (Del Monte pineapple juice o kaya ihi ng sanggol), at marami pang iba.

Minsan ay meron ding nabibiling sago-gulaman flavored ice candy. Ito ‘yung karaniwang sago gulaman na nasa plastic pero ang kaibahan lang ay inilagay ito sa freezer. Sa tindahan sa may kanto namin madalas may ganito noon. Hindi ko nga lang trip ang flavor na ‘to. Mas oks pa sa akin ‘yung sago-gulaman na hindi pinatigas, lalo na kung maliliit ‘yung mga sago nito dahil ipinambabala ko ‘yun sa sumpit panlaban sa mababantot kong mga kalaro dati gamit ang straw at kaunting saliva goodness!

Maski sa eskwelahan, hindi ko pinalampas ang pagkain ng ice candy. Dalawa lang lagi ang flavor ng ice candy sa canteen namin, orange at chocolate. Lagi kaming bumibili nito kasama ng mga kaibigan ko noong elementary na sipunin.

Kung home made ice candy rin lang ang pag-uusapan, pinakapaborito ko ‘yung ginagawa ng nanay ko. Sa plastik ng yelo n’ya inilalagay ang tinimplang Milo.

Kung merong home-made, meron ding nabibiling ice candy na naka-pack. Ilan lang sa brands nito ay Snow Time, Jelly Ace, at… at… Basta! Hindi ko na matandaan ‘yung iba.

Alam kong walastik tayong mga Pinoy. Kung pwedeng mag-explore, mag-eexplore. Kung pwedeng sumubok at mag-imbento, hanggang kaya, susubukan. Bakit nga kaya hindi tayo gumawa ng kakaibang flavor ng ice candy minsan, nang maiba naman? Gaya halimbawa ng coffee flavored ice candy, cola flavored ice candy, o kaya beer flavored ice candy. O kaya para mas hardcore halimbawa ay ang dinuguan flavored ice candy o kaya bangus flavored ice candy (with bangus bits para hindi matinik), o kaya adobo flavor tas may mangangata kang paminta.. Ang cool!

Sa isang tropikong bansa na gaya ng Pilipinas. Laging numero uno ang mga pagkaing swak sa tag-araw at the best na pamatid uhaw. At isa na ang ice candy na isang simbolo hindi lang ng ating pagka-Pilipino kundi pati na rin ng pangunahing klima sa ating bansa.

Minsan nga makagawa ulit ng ice candy. Ilalagay ko sa plastik ng yelo. Nakakamiss lang..

Ang larawan ay nagmula sa my_sarisari_store.typepad.com

Ang Nakaraang First Move MO!

Ayon sa sarili kong statistically (na gawa-gawa ko lang at depende na lang sayo kung maniniwala ka?) na 89.21% ng mga lalaki ay gusto na ang babae ang gumawa ng first move, at proven rin na ayaw na ginagawa ito ng mga babae. Kaya wala talagang mangyayari sa atin kung hindi tayo gagawa ng first move. Gaya ng madalas na nangyayari sa ating mga kalalakihan:

Ang Senaryo: May maganda kang kaopismeyt o kaya sa iisang kumpanya kayo nagtatrabaho, as in yung hindi ka mkamove-on sa sobrang ganda, at nagpakita na sya ng Tanda ng pagkakaroon ng interest sayo o sabihin na lang nating IOI which means Indicate of Interest tulad ng nahuli nyo ang isa’t isa na nagkatinginan at nakangiti pa kayo nung nangyari un, or madalas kayong tumabi sa isa’t-isa kahit ang daming bakanteng upuan. Parang Destiny ba…

Problema: May kaopismeyt ka rin na pumoporma sa kanya, as in un deretsahang kapalmuks na pamomorma, at aminado ka sa sarili mo na mas gwapo sya sa iyo. Ano ang gagawin mo?

Solusyon: Hintayin mong ma-isolate yung babae then pag siya nalang mag-isa kumustahin mo sya like “Saang project ka napapunta?” or “musta yung trabaho mo ok ba?” tapos saka mo deretsahin ng “pedeng makuha number mo?” *IMPORTANT: panatilihing maikli ang paghingi ng number kunde kakainin ka ng katorpehan mo, tuluyan mo ng hindi makukuha ito.* 95% of the time ibibigay nya yon dahil sa mga IOI na pinakita nya, un remaining 5% na rejection ay mangyayari lang kapag may boyfriend na sya or sasagutin na nya yung kumag na pumoporma sa kanya (at yun yung kaopismeyt mo din..saklap!).

Alternatibong Solusyon (inirerekomenda sa mga taong TORPE tulad ko): Kilalanin mo ang bff nya, pag kilala mo na kaibiganin mo, pag kaibigan mo na saka ka magtanong tungkol sa department o project na ginagawa nya upang sa gayon kilala mo na sya kahit papano. Kung close na kayo ng kaibigan nya, saka mo hingiin yung number ng subject (ung motibo) mo sa kanya.

Ang totoong mangyayari: Hindi mo makukuha ang number nya kung ikaw lang mag-isa trust me. Kailangan mo ng kaibigan pra maboost ang confidence mo at kapag mayroon ka na non, hindi mo na kailangan sundin ang solution kahit ang alternate solution na yan.

Ang kalalabasan pag nangyari na ang totoong mangyayari: Sisisihin mo ang karuwagan, katangahan, at kaotorpehan mo.Sinasabi na nga ng universe na gusto ka rin nya eh bat di mo kayang makipagusap sa kanya? Bopols ka pla eh, bano, ugok, tongek, tungaw, kumag, ogag, tapos hanggang ngayon iniisip mo pa rin ang totoong nangyari at gagawan mo ito ng sanaysay na ipopost mo sa facebook, twitter, instagram, multiply, friendster, tapos magiging instant blogger ka na din bigla. Pero un mga nkamove-on na magcocomment at tatawa na lamang sila.

Note: Kumanta ng Torpedo ng Eraserheads habang nagmumukmok sa sa sulok ng alin mang bahagi sa inyong bahay at kumakain ng sinukmane:

♫♫..Pasensya na
Kung ako ay
Di nagsasalita
Hindi ko kayang sabihin
Ang aking nadarama..♫♫

♫♫..Huwag mo na akong pilitin
Ako ay walang lakas ng loob
Para tumanggi
Walang dapat ipagtaka
Ako ay ipinanganak
Na torpe
Sa ayaw at hindi..♫♫